فآبیو

                            از اول! دوباره... دوباره... دوباره... برگرد ، یکم از این دنیای آدمیزادی دست بردار و کمی رویا بباف... مگه قبل تر ها اینطور نبود؟ مگه قبل تر ها رویا نبود ؟ خیال نبود؟ می بافتی و تصویر می ساختی و می نوشتی... نذار دوست داشتنی ها فراموش بشن ، اون چیزهایی که زندگی بودن خاک بخورن... نذار رویاها گم بشن ، دور بشن ، نذار ذهنت خاک بخوره! خلاقیت...کمی خلاقیت ، کمی رنگ حتی اگه سیاه باشه ... برگرد به دنیای خیال ها و رویاها و تصویرها... قلم بردار دوباره... فآبیو...ادامه مطلب

پشت میز صبحانه نشسته ایی ، یک قاشق شکر به لیوان چایی ات اضافه می کنی ، هم می زنی ، هم می زنی ، هم میزنی ... به خودت میآیی و چایی ات سرد شده است...

فآبیو...

کانال های تلویزیونی رو بعد از مدت ها بالا و پایین می کنی که برنامه ایی ، فیلمی ، سریالی پیدا کنی و ببینی ، تصویری باعث میشه روی یه کانال مکث کنی و محو اون تصویر بشی ، فیلمی که نمی دونم اسمش چی بود و این اصلا مهم نیست ، چیزی که مهمه تصویر علی طباطبایی بود ، کسی که دیگه بینمون نیست ، کسی که دیگه نیست... کسی که دیگه نیست... کسی که دیگه نیست...  لعنتی...حس مزخزفیه ! فکر کردن به مرگ ، به این نبودن ها ، به این نیست ها ، فکر به اینکه زندگی آیا با ارزشه یا انقدر ساده و مزخرف و بی ارزش ، فکر به فرصت ها ، لحظه ها ، فرداهایی که ممکنه خیلی ها توش نباشن ، شایدم خود تو دیگه توش نب فآبیو...ادامه مطلب

بعضی از روزها هم میآیند برای اینکه بدون هیچ اتفاق خاصی رد بشوند و بروند پی کارشان ، امروز از همان روزهاست ، اتفاق خاصی نمی افتد ، صدای خاصی را نمی شنوی ، حتی درگیر فکر و دغدغه ای هم نمی شوی ، نه نمی شود که نمی شود ، رویا نمی بافی ، چشم هایت خسته اند ، حالا تصور کنید در این روزهای این چنینی تنها هم باشید ، مجبور هستید بی کسی هایتان را روی دوشتان بیندازید و از این اتاق به آن اتاق بروید و از آشپزخانه به حال و از پذیرایی به هیچ کجای دنیا بروید! همین دیگر ، البته این تلخی آن قدر ها هم بد نیست ، مثل قهوه ی تلخ خوش طعمی می ماند که تو را معتاد به خودش کرده است ، کسی نی فآبیو...ادامه مطلب